Film rozpoczyna się w malowniczym miasteczku górskim, gdzie młoda kobieta, Laura (30 lat) , przyjeżdża na weekendową wycieczkę, aby odpocząć od codziennego zamętu. Laura jest dziennikarką śledczą, która niedawno przeżyła zawodowy i osobisty kryzys po nieudanym dochodzeniu w sprawie zaginięcia nastoletniej dziewczyny. Próbuje odzyskać równowagę psychiczną, spędzając czas w samotności w wynajętym domku nad jeziorem.

Pierwszy wieczór wydaje się spokojny – Laura spaceruje po lesie, rozmawia z właścicielem pobliskiego pensjonatu i zaczyna pisać nowy artykuł. Jednakże nocą coś ją budzi. Słyszy dziwne dźwięki dobiegające z zewnątrz – krzyki, trzaski gałęzi, a później głuche westchnięcie. Wygląda przez okno, ale widzi tylko mrok i mgłę otaczającą domek.

Kiedy rano próbuje dowiedzieć się, co się stało, okazuje się, że nikt nie słyszał niczego podejrzanego. Miejscowi mieszkańcy zachowują się tajemniczo, unikając jej pytań. Wkrótce Laura odkrywa, że w tej okolicy doszło do serii zaginięć w ciągu ostatnich dziesięcioleci, a policja nigdy nie wyjaśniła tych spraw. Niektórzy mieszkańcy twierdzą, że to „przeklęte miejsce”, inne osoby sugerują, że winę ponoszą turyści, którzy nie szanują lokalnych tradycji.

Sytuacja komplikuje się, gdy Laura znajduje w lesie stary notes należący do jednej z zaginionych osób. W środku znajdują się dzienniki pełne chaotycznych wpisów, rysunków i ostrzeżeń: „Nie ufaj temu, co widzisz w ciemności”. Laura zaczyna doświadczać halucynacji – widzi cienie poruszające się między drzewami, słyszy szept swojego imienia i ma koszmary senne, które coraz bardziej splatają się z rzeczywistością.

Wkrótce Laura zdaje sobie sprawę, że sama jest obserwowana. Ktoś albo coś podąża za nią, manipulując jej lękiem i wspomnieniami. Zaczyna podejrzewać, że jej przyjazd do tego miejsca nie był przypadkowy – być może ktoś ją tu zwabił, aby zatuszować kolejne zaginięcie lub ukryć mroczną prawdę o przeszłości miasteczka.

Film nabiera tempa, gdy Laura próbuje uciec z doliny, ale natrafia na dziwne bariery: drogi są blokowane, telefony nie działają, a lokalni mieszkańcy zaczynają się zachowywać w sposób coraz bardziej agresywny. Odkrywa także powiązania między zaginionymi osobami – wszystkie miały dostęp do informacji o tajemniczej organizacji, która rzekomo działała w regionie od pokoleń.

W kulminacyjnym momencie Laura trafia do opuszczonego kościoła, gdzie znajduje ślady brutalnych rytuałów. Tam spotyka starszą kobietę, która twierdzi, że jest matką jednej z zaginionych dziewcząt. Ta kobieta wyjaśnia Laurze, że zaginione osoby były ofiarami sekty, która używa ich strachu i poczucia winy, aby kontrolować umysły i ciała. Sekta wierzy, że tylko poprzez poświęcenie „zagubionych dusz” mogą utrzymać równowagę między światem żywych a martwych.

Ostatnia scena filmu pozostawia widzów w niepewności – Laura udaje się uciec z miasteczka, ale w jej bagażu znajduje się dziwna mapa z zaznaczonym nowym miejscem. Kamera powoli oddala się, ukazując, że las wokół niej zaczyna się zmieniać, jakby przenosiła się do innego wymiaru. Napisy końcowe pojawiają się na tle przerażających dźwięków – szeptów i krzyków, które nasuwają pytanie: czy Laura naprawdę uciekła, czy została pochłonięta przez mrok?

Motyw przewodni:
„Zaginione nocą” to historia o ludzkim strachu, poczuciu winy i tym, jak łatwo możemy stracić kontrolę nad własną rzeczywistością. Film eksploruje granice pomiędzy snem a jawą, a także zadaje pytanie: czy jesteśmy w stanie uciec przed własnymi demonami?

Dodatkowe elementy:

• Straszna, lecz piękna atmosfera górskiej scenerii.
• Psychologiczne napięcie budowane przez nietypowe relacje między postaciami.
• Zaskakujący finał, który prowokuje do refleksji.